อยากบอกหมวยว่า"พี่เอ็มขอโทษ"

กลอนบทนี้ยังจำได้ไม่เคยลืมเลือน????

เรารักเธอฟังไว้ให้เต็มหู  เราไม่รู้รักนี้มีเมื่อไร  แต่ที่รู้รักที่เรานั้นให้ไป  ไม่เหลือไว้ให้ใคร....นอกจากเธอ

ความทรงจำดีๆจะอยู่กับผมไปจนวันตาย  แต่ความรักที่แสนดีที่เธอมีให้คงไม่มีวันย้อนกลับมาอีกแล้ว??

สิ่งที่จะเล่าต่อไปนี้นะครับเป็นไดอะรี่เล่มแรกของเราทั้งสองที่เธอเขียนถึงผม  ลองฟังกันดูนะคับ

         ในวันที่หมวยได้รู้จักพี่เอ็ม รู้ไหมหมวยไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่เอ็มเลยไม่ชอบหน้าด้วยซ้ำไป จนมาถึงวันนี้หมวยเองก็ยังไม่รู้เลยว่าหมวยรักพี่เอ็มตอนไหนยังแปลกจัยไม่หายเลยว่าหมวยรักพี่เอ็มตอนไหน แต่ก็ช่างมันเถอะ หมวยดีจัยนะที่ได้รู้จักพี่เอ็ม แม้หมวยจะมองพี่เอ็มในแง่ร้ายไปหน่อย แต่เวลาที่หมวยได้รู้จักพี่เอ็มจนถึงวันนี้มันก็ทำให้หมวยมองพี่เอ็มในแง่ดีขึ้น

          ฟังจากการเขียนไดอะรี่ครั้งแรกของชีวิตที่มีสาวๆเขียนให้มันก็รู้สึกแปลกๆเน๊อะ จะดีจัยหรือเสียจัยดี แต่ก็ยังดีนะที่หมวยมองพี่ในแง่ดีขึ้น

        ในบางครั้งที่หมวยเสียใจพี่เอ็มก็ไม่ใช่คนผิดและไม่ต้องขอโทษด้วย ถ้ามีคนผิดคนๆนั้นก็ควรเป็นหมวยมากกว่า ที่คิดมากไปเอง ไม่ต้องสนใจหรอกนะ ถ้าหมวยโกรธได้เดี๋ยวหมวยก็หายเองแหละ

          อืม  อ่านบรรทัดนี้ค่อยยังชั่วหน่อยถึงแม้ว่าเธอออกจะดูน้อยใจอะไรผม แต่ก็แปลว่าเธอยังสนใจผม หรือว่าผมคิดไปเองคนเดียว ก็ยังสับสนอยู่ โอ้ย ปวดหัวจังเลยคับ อยากง้อเธอจังแต่ม่ายรู้จะเริ่มยังงัย

ผู้ชายแม้มีจิตใจไม่ละเอียดอ่อนเหมือนผู้หญิงก็จริงแต่พี่เอ็มเป็นคนที่เข้าใจหมวยมากที่สุดแล้วรู้ไหม  หมวยไม่เคยโกรธพี่เอ็มเลยนะ  แต่อาจจะมีบางครั้งหมวยไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่เอ็มทำ  ไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่เอ็มคิด  แต่หมวยจะพยายามไม่ทำให้พี่เอ็มไม่สบายใจ  หมวยก็เป็นแบบนี้แหละ  ขี้งอนบ้าง  น้อยใจบ้าง  แต่มันก็ไม่มีอะไรหรอก  แล้วเรื่องที่หึงหมวยกับพี่นัทน่ะหมวยก็ไม่รู้ว่าพี่เอ็มคิดไปได้ยังงัย  คงเป็นเพราะพี่เอ็มยังไม่เชื่อใจหมวยมากพอ 

ถึงแม้ว่าพี่เป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่ง  ซึ่งเป็นคนธรรมดานั่นเอง แต่คนธรรมดาคนนี้ก็มีความรู้สึกเหมือนกัน  รู้สึกน้อยใจ  ทำไมทั้งที่เราเป็นแฟนกัน  เธอกลับไม่คุยอะไรกับเราสักคำเดียว  ไม่ทักกัน  ไม่มองกัน  สนใจกันบ้างสิ  อืม....เราก็พยายามเรียกร้องความสนใจบ้าง  แหมใครจะทนได้จิงป่ะ  สนิทกันจัง  คุย  หยอกล้อกันไปมา  เด่วก็แซวกัน  อย่างโน้นอย่างนี้  ไอ้เราก็ได้แต่นั่งจ๋อย  ดูเขาหยอกกัน  เธอว่าเราไม่เชื่อจัยเธอ แต่ก็เนอะ  ก็ถูกของเธอแหละ  “รักกันก็ต้องเชื่อใจกัน”  แต่ตอนนั้นสิ  ไอ้เรามันคิดอะไรไม่ออกแล้ว  อยากจะเข้าไปซัดสักทีสองที  นี่แหละความคิดของไอบ้าคนนี้..... 

หมวยขอโทษนะสำหรับทุกๆเรื่องที่หมวยทำอะไรผิด  หมวยรู้นะว่าบางครั้งหมวยทำให้พี่เอ็มรำคาญ  ทำตัวไร้สาระ  พูดเพ้อเจ้ออะไรก็ไม่รู้ให้พี่เอ็มต้องทนฟัง  ถ้าพี่เอ็มรำคาญก็บอกหมวยเลยนะ  หมวยจะได้รู้ตัวเองบ้าง 

ดีเหมือนกันนะครับที่เธอเขียนบอกผมแบบนี้  พี่อยากบอกหมวยว่าพี่ไม่เคยรำคาญหมวยเลยนะ  พี่ชอบหมวย  พี่รักหมวย  ในสิ่งที่หมวยเป็น  หมวยไม่จำเป็นต้องปรับตัวอะไรทั้งนั่น  เดี่ยวพี่เอ็มคนนี้แหละจะปรับตัวเข้าหาหมวยให้ได้นะครับคนที่แสนดี  “หมวย”

ความรักเป็นสิ่งที่ผู้หญิงต้องการมากที่สุด  หมวยก็เหมือนกันต้องการความรักจากคนบางคน  แต่ต่างกันตรงที่หมวยต้องการความเชื่อใจมากกว่า  ถ้ามีแต่ความรัก  แต่ไม่เคยให้ความเชื่อใจกันเลยมันก็คงเรียกว่ารักไม่ได้  หมวยอาจจะเป็นคนที่เข้าใจยาก  เดาจัยไม่ค่อยถูก  ถ้าพี่เอ็มยังไม่รู้จักหมวยดีพอ  ถ้าพี่เอ็มรู้จักหมวยมากขึ้นพี่เอ็มจะรู้เอง  หมวยเชื่อใจคนยากอยู่แล้ว

ก็จริงของหมวยนะ  ความเชื่อใจเป็นสิ่งที่สำคัญ  แต่ก็ต้องมาควบคู่กับความรักความเอาใจใส่เหมือนกัน  จริงป่ะ  พี่ไม่ได้อยากเป็นเหมือนใคร  ทำแบบใคร  แต่พี่เอ็มคนนี้ก็ต้องการความอบอุ่นจากคนรัก  แบบว่ามากๆ เลยอ่ะ 

หมวยเองก็ไม่รู้น่ะว่าเพราะอะไร  อาจจะเป็นคนที่หมวยเชื่อใจมากที่สุดทำให้หมวยต้องเสียใจมากที่สุด  ทำให้หมวยต้องเสียจัยมาก  ก็ทำให้หมวยระแวงคนอื่นไปด้วยคิดว่าคนอื่นจะโกหกเรา  เหมือนกับที่หมวยรู้สึกกับพี่เอ็มในตอนแรก  คิดว่าพี่เอ็มเป็นคนกะล่อน  ทุกวันนี้หมวยก็ยังคิดอยู่แต่อาจจะน้อยลงบ้าง  เพราะเวลาจะทำให้หมวยเข้าใจและเชื่อจัยที่เอ็มมากขึ้น  เนอะ...

แหมได้ยินอย่างนี้  เหมือนพี่เป็นคนไม่ดี  ยังงัยก็ไม่รู้เนอะ  พี่นี่น่ะ กะล่อน  พี่น่ะ  รักหมวยจะตายรู้ป่าวคับ

หมวยเคยเห็นความรักเป็นเรื่องล้อเล่นเป็นเรื่องสนุก  เคยทำลายความรักของคนบางคนที่มีให้หมวย  หมวยรู้สึกผิดน่ะไม่รู้จะกลับไปแก้ไขอย่างไร  ตอนนั้นหมวยยังไม่รู้จักคำว่ารักมากพอ  เลยทำอะไรไปโดยไม่คิดก่อน  ถึงตอนนี้แล้วคงทำอะไรไม่ได้นอกจากบอกว่า  “ขอโทษ”

คนๆนั้นคงเป็นพี่ชาใช่ไหมครับ  ไม่รู้นะว่าพี่คิดเหมือนหมวยหรือป่าว 

ในวันที่เราเสียใจ  วันที่เราร้องไห้เสียน้ำตา  ก็มักจะเก็บตัวเงียบๆอยู่คนเดียว  เพราะคิดว่าบอกใครไปมันก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น  จนมันกลายเป็นเรื่องเก็บกด  ไม่รู้จะไปปรึกษาใคร  สิ่งที่หมวยทำเวลาไม่สบายใจก็คือ  เที่ยว  แต่มันก็ลืมไปได้เพียงชั่วขณะ  ทางออกที่ดีที่สุดกับปัญหาของหมวยก็คือ  มีใครสักคนมารับฟังหมวย  คอยให้กำลังใจ  คอยให้คำปรึกษา  “ปวดหัวจัง  ปวดท้องด้วย”

ไอ้หน้าอย่างพี่เนี๊ยะ  ขออาสาได้หรือป่าวคับ  เต็มใจ  ร้อยเปอร์เซ็นต์ครับผม.....

สิ่งที่หมวยแสดงออกตลอดเวลาที่พี่เอ็มได้รู้จักหมวย  หมวยอาจจะไม่เหมือนคนอื่นที่พี่เอ็มเคยคบมา  แต่หมวยก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อให้คนรัก  ถ้าใครจะรักหมวยก็ต้องรักในสิ่งที่หมวยเป็นอยู่  หมวยไม่รู้นะว่าพี่เอ็มจะทนหมวยได้นานแค่ไหน  หมวยยอมรับนะว่าหมวยมีแฟนมาหลายคนแล้ว  แต่ละคนก็มีนิสัยแตกต่างกันออกไป  แต่ไม่มีใครทำให้หมวยไม่พอใจจนเสียน้ำตาและไม่มีใครแคร์หมวยเท่าพี่เอ็มเหมือนกัน

แฟนพี่น่ารักนี่หน่า....เลยมีคนชอบเยอะ  ใครเขาก็พูดกันมากมาย  อยู่ด้วยกันก็แบบว่าทางม้าลายอ่ะ  เฮ้อ....   ไอ้พี่มันตัวแสนดำ  นิสัยก็งั้นๆ  ส่วนที่รักของพี่สิ  น่ารัก  ขาว  สวย  แบบว่าเพอเฟ็คเลยแหละ  ตาตี่นี่แหละ  สเป็คเลยอ่ะ  ชอบชอบ.....

หมวยไม่อยากบอกนะว่าที่พี่เอ็มเขียนมา  หมวยมองไม่เห็น  คิดยังงัยใช้หมึกสีนี้  รู้ก็รู้ว่าสายตาไม่ค่อยดี  ลายมือก็อ่านยากอยู่แล้ว  ยังจะ............  จริงๆเลยคนเรา  “จะมีใครซื่ออย่างนี้อีกไหมเนี๊ยะ  (ไม่มีไรหรอกบ่นให้ฟังเฉยๆ)

เอ้.....หมวยเตือนหรือว่าด่ากันแน่น่ะ  เตือนดีฟ่าเน๊อะ  555  เข้าข้างตัวเองอีกแล้วไอหมาดำ  บ่นยังน่ารักเลยแฟนเรา

น้องหมวย  ที่น่ารักของใครสักคนน่ะ  หมวยไม่รู้นะสิ่งที่หมวยพูดออกไปครั้งนั้นมันมาจากไหน  อาจจะเป็นเพราะหมวยกำลังโกรธพี่เอ็มบวกกับความรู้สึกที่หมวยอยากจะถามอยากจะบอกอย่างนั้นมากกว่า  รู้ไว้ด้วยนะ  ทุกๆเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรา  พี่เอ็มไม่ได้ผิดอะไร  เพราะหมวยต่างหากที่ไร้เหตุผล  เอาแต่จัยตัวเอง  ไม่ยอมฟังเหตุผลจากพี่เอ็มเลย  หมวยจะพยายามมีเหตุผลให้มากขึ้น  จะไม่ให้พี่เอ็มทำในสิ่งที่ไม่เต็มใจทำให้  จะไม่พูดมาก  (จะพยายามให้มากที่สุด  ไม่รู้จะทำได้หรือป่าวนะ  แต่หมวยก็เคยบอกพี่เอ็มหลายครั้งแล้วนะว่ารำคาญก็บอก  หมวยไม่โกรธหรอกนะ  และสัญญาไม่ดีกว่าไม่สัญญา  มีเรื่องอะไรที่หมวยเล่าให้ฟังได้หมวยจะบอกจะถามพี่เอ็มนะ  หมวยจะได้ไม่ต้องคิดมาก  เดี๋ยวเครียดอีก  ตอนนี้พร้อมจะตอบทุกคำถาม  พร้อมจะรับฟังทุกเรื่องนะ  ตอนอารมณ์ดีๆนะ  โกรธอยู่ก็ตัวใครตัวมัน  โอเคนะจ๊ะ

โอเคจ๊ะที่รัก  สิ่งที่พี่อยากจะถามหมวยมากที่สุดก็คือ  หมวยรักพี่ไหมครับ  แค่นี้แหละที่ต้องการคำตอบ  ยังม่ะบอกรักกันเลยนะจ๊ะ

หมวยรู้สึกว่าพักนี้หมวยอารมณ์ดีน่ะ 

หมวยเขียนมาแค่นี้  แล้วบอกว่าลืมแล้วจะเขียนอะไรต่อ  งงเลยเรา  แต่ยังงัยก็น่ารักดีนะ  ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าเด็กอายุ 15  จะเขียนบรรยายความรู้สึกได้ดีอย่างมากๆเลย  เก่งมากๆเลยนะครับ  สุดยอด...

>>>> 

ในช่วงเวลาที่เราคบกัน  ผมวาดฝันถึงอนาคตที่สวยงามของผม  เมื่อผมเรียนจบ  และเธอเรียนจบ  ผมจะขอเธอแต่งงาน  มันก็เหมือนกับคู่รักอื่นๆที่ต้องการแบบนี้เหมือนกัน  แต่กับคู่ของผม  มันคงไม่มีอีกแล้ว  พังสลายทุกอย่าง  ด้วยตัวของผมเอง  มีใครจะรู้ถึงความรู้สึกของผมบ้างไหมว่าความเหงามันเป็นอย่างไร  อยู่ตัวคนเดียว  ปกติ  เช้าประมาณตีห้าครึ่งผมโทรปลุกเธอคุยกันแทบทุกวัน  กลางวันเจอหน้ากัน  ตกเย็นกลับถึงบ้านก็โทรคุยกันตลอด  แม้กระทั่งก่อนนอนเราก็คุยกันไม่ได้ขาดสายเลย  เสาร์อาทิตย์  เราก็เจอกันบ้าง  ถึงแม้เป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ  แต่มันก็ทำให้ผมมีความรู้สึกดีมากเลย  ผมมีความสุขมากนะ  แม้ตอนที่ผมเรียนจบ  ผมก็ได้มาเรียนที่ปทุมฯ  ถึงแม้ว่าเราไกลกัน  แต่ความรู้สึก  ความอบอุ่นที่เธอมีให้  ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกว่าเราห่างกันสักนิดเลย  ผมรักเธอมาก  ผมทำใจไม่ได้จริงๆ  จนถึงทุกวันนี้  และคงเป็นอย่างนี้ตลอดไป  โชคชะตาคงจะกำหนดไว้อย่างนี้  ผมคงไม่ดีพอที่จะมีคนรักที่แสนดีอย่างนี้  เธอดีเหลือเกิน  ต่างกับผมโดยสิ้นเชิง  “ฟ้าคงกำหนดให้พี่รักหมวย  แต่ฟ้าไม่ได้กำหนดให้หมวยรักพี่”  สุดท้ายนี้  ผมคิดอยู่เสมอว่าสักวันหมวยคงกลับมารักกันเหมือนเดิม  จะรออยู่อย่างนี้ตลอดไป  จมอยู่กับความเจ็บช้ำที่ไม่มีเธอ  หลอกตัวเองเรื่อยไปว่าเธอยังเคียงข้างกันอยู่เสมอ  พี่ขอโทษสำหรับทุกๆเรื่องที่พี่ทำให้หมวยเสียใจ  พี่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าทุกอย่างมันจะจบลงแบบนี้  “กลับมารักกันเหมือนเดิมนะหมาน้อยของหมาดำ”